Ine Alting wordt geboren in 1928, in Rijnsburg. In de jaren twintig werkt haar vader bij de Zilverfabriek in Voorschoten. “Maar toen kwam de malaise. Mensen kochten minder zilver. Mijn vader vond een nieuwe baan op het gemeentehuis van Rijnsburg. Onze broer Henk is nog in Voorschoten geboren, maar mijn zus Ans en ik kwamen in Rijnsburg ter wereld.”

Het gezin woont op een bovenhuis van de gemeente. “ ’s Nachts stonden de vuilniswagens onder ons huis geparkeerd. En achterin was daar een loketje, waar werklozen zich overdag moesten melden”, vertelt mevrouw Alting.
Als vader onverwacht overlijdt aan een infectie moet het gezin het huis verlaten en komt het naar Leiden. In Leiden woont familie van moeder en opa heeft er een aannemersbedrijfje. “We verhuisden naar de Maredijk, naar het huis waar ik nu nog steeds woon. Het verschil met Rijnsburg was best groot. In Leiden waren veel minder kinderen om buiten te spelen.”

Einde Maredijk met huis van de familie Alting

Voor de Maredijk ligt nog weiland. De bomen langs het water overleven de oorlog niet omdat ze noodgedwongen in de kachel belanden. Op de Maredijk hebben ze ook inwoning van onder andere een tante en een klein neefje. Moeder voorziet in het onderhoud met boekhouden.
De buurt verandert. “Na de oorlog, toen mensen een auto kregen, werd het krap in de straat.”

Bommen bij Warmond
Alle drie de kinderen Alting bezoeken het gymnasium aan de Fruinlaan. “In de oorlog hadden we daar halve dagen school met lesuren van 20 minuten. We zijn ook geëvacueerd naar de Langebrug. In dat gebouw zat ’s middags de HBS en ’s ochtends dus het gymnasium. Ik weet ook nog dat we schooleten kregen.”
Op een dag maakt ze iets vreselijks mee. Lopend met haar zus gaat ze naar Sassenheim met een oude kinderwagen. “Tulpenbollen kopen, dat wilden we. Er waren genoeg bollen, want de export lag natuurlijk stil door de oorlog.” Ze lopen in een zijstraat van de Rijksweg 4A (nu A44) richting Warmond als er bommen vallen. “Het doelwit was Sikkens lak en ook een konvooi dat daar op de weg reed. Langs de weg hadden de Duitsers grote mangaten gemaakt en daar schuilden we in. We renden van gat naar gat met de kinderwagen. Soms cirkelde een vliegtuig boven ons hoofd. Een paard sloeg op hol. Vreselijk.”
Na de oorlog haalt ze haar gymnasiumdiploma bèta en wil ze graag medicijnen studeren. “Helaas had mijn moeder er het geld niet voor. Via een vriendin kwam ik toen op het idee om voor medisch analiste te gaan leren.”

Slootje naar station
Na het behalen van het diploma treint ze naar Rotterdam om daar te werken op het laboratorium van het Sofia-ziekenhuis. “Naar het station liep ik vanaf de Maredijk de Aloëlaan uit en dan rechtdoor. Dan liep je over het Schuttersveld en daar lag een plank over een slootje en dan was je er. Het was geen gebaande weg; eigenlijk moest je via de Rijnsburgersingel en de Stationsweg lopen.”
Na acht jaar vindt ze werk bij het Diaconessenhuis in Leiden, dat in 1963 verhuist van de Witte Singel naar de Houtlaan.
Ze vertelt over de ontwikkelingen in haar vak. “Vroeger nam ik zelf bloed af bij een patiënt. Later gebeurde dat niet meer. Dat vond ik wel jammer. Je had geen contact meer met de mensen.” De handelingen worden steeds minder handmatig. Nog later doet de computer zijn intrede. In 1993 volgt pensioen.
Mevrouw Alting is net als haar zuster een tijdje koster van de kapel van het Diaconessenhuis geweest. Handwerken en weven zijn haar hobby’s. “Ik ben nooit getrouwd, maar onze broer kreeg vier kinderen. Voor hen zaten mijn moeder en ik vroeger altijd te breien.”

De geluidsopname van het interview is hier te beluisteren.

Een volledige transcriptie van het interview is hier te vinden.

De zus van mevrouw Ine Alting, Ans, is ook geïnterviewd voor De Stem van Leiden.

Interview door de werkgroep De Stem van Leiden, die onderdeel is van de Historische Vereniging Oud Leiden en samenwerkt met Erfgoed Leiden en Omstreken en de Opleiding Geschiedenis van de Universiteit Leiden.

Reacties op dit verhaal kunt u sturen naar destemvanleiden@oudleiden.nl

Meer verhalen van De Stem Van Leiden vindt u in de INDEX.