Anna Anneeze-Arnoldus werd geboren in 1930 als jongste dochter van zeven kinderen. Haar vader was eigen baas en deed van alles, waaronder het repareren van antiek en als koperslager. “Als kind vond ik het altijd geweldig. Het enigste wat me verbaasde bij 'm, dat ik dacht: ‘goh, hoe krijg je dat voor elkaar.’ Maar hij had beter een goeie knecht kunnen zijn. Dan hadden ze het beter gehad dan als eigen baasje. Want het was soms een tijd dat er maar heel weinig verdiend werd.”
Na de lagere school, de Noordeindeschool, ging Anna naar de mulo op de Breestraat, waar later het LVC was gevestigd. Toen ze van de mulo kwam, wilde haar moeder dat ze eerst hulp in de huishouding bij een gezin werd. Dat heeft ze een jaar gedaan. Zelf mocht ze vijf gulden per week van de verdienste houden. Vervolgens werkte ze bij modezaak Riël en daarna bij een banketbakkerij in de Doezastraat. In 1957 trouwde ze in de Pieterskerk met Simon J. Anneeze (zie daarvoor het interview met haar echtgenoot). Toen ze trouwde is ze gestopt met werken en tijdens haar huwelijk heeft ze jarenlang voor haar vader en moeder gezorgd. Ook deed ze het huishouden bij haar schoonvader. Het echtpaar heeft geen kinderen gekregen.

Vroeger veel winkels
Mevrouw woonde aan de Uiterstegracht 48, waar vroeger veel winkels in de buurt waren.
“De Groenesteeg was een hele leuke straat. Nu is er niks meer van over. Het is allemaal weg. Je had een slager, een manufacturenzaak, een ijszaak, een lampenkappenzaak. Er was ook een kruidenierszaak. Die man was zo fijn christelijk, maar in de oorlog betaalde je honderd gulden voor een broodje. Op zijn raam stond: ‘Een uur voor God’. Dat kan toch ergens niet hè?”
In de oorlog heeft ze uit grote nood een keer een brood gestolen. “Voor het Hof van Venetië kwam daar een bakkertje en die zette zijn wagentje met brood voor het hofje en dan ging ie die laantjes in daar. En die buren om het hoekje daar, die hebben ergens het voorbeeld gegeven aan ons, die pakten daar het brood uit. En ik vergeet nooit, ik was groos zeg, ik ook een brood. Ik naar huis. Zegt m’n moeder: “Hoe kom je daaraan?” Ja, eh, ja. “Terugbrengen”. Ik hoor m'n vader nog zo zeggen: “Opvreten”, want we hadden honger. Ik hoor 't 'm nog zo zeggen.”
Ze heeft samen met haar moeder en haar broers en zussen moeten schuilen voor bombardementen. Ze was veertien of vijftien jaar en zat op haar moeders schoot. “En m'n moeder maar bidden.” Zelfs is er honderd meter van hun huis een vliegtuig neergestort, in de tuin van het voormalige Elisabethziekenhuis aan de Hooigracht. Op dat moment zat Anna samen met een vriendin in de bioscoop naar Zarah Leander en Victor Staal te kijken en had er niets van meegekregen.

Zalig wittebrood
“En toen kwam de bevrijding. Mijn vader was een hele nuchtere man, maar die ging bij ons het binnenplaatsje op, toen die vliegtuigen kwamen, en zwaaien. Dat ik dacht, ja man, daar zien ze niks van in die vliegtuigen. En dan kregen we allemaal ons eigen brood en mijn moeder zei: ‘Je doet er maar mee wat je wil’. En dan waren we d'r ook zuinig op: Zweeds wittebrood. Dat was toch zalig.”

Anna hield van reizen en heeft samen met een neef vele reizen door Frankrijk en Spanje gemaakt. “Dan gingen we met de Volkswagen in twee en een halve dag naar Spanje. Daar zag je niet tegenop hè. Ik moet er nou niet aan denken, in die hitte. We gingen overal naar toe. In Europa heb ik veel gezien. De laatste jaren niet zoveel meer.”
Terugkijkend op haar leven, zegt Anna: ”Een vervelende jeugd heb ik niet gehad. Zorgeloos, ja, als kind denk je toch nergens aan, je eigen wereldje. Ik kon vroeger als kind zijnde, kon ik alles. Kleren heb ik ook gemaakt. Maar later denk ik: ja, bekijk het, ik kan het veel leuker kopen.”
Ze is in haar leven altijd heel zorgzaam geweest voor anderen. Nog steeds zijn Anna en haar man de spil waar hun familie om draait.

De geluidsopname van het interview is hier te beluisteren.

Een volledige transcriptie van het interview is hier te vinden.

Interview door de werkgroep De Stem van Leiden, die onderdeel is van de Historische Vereniging Oud Leiden en samenwerkt met Erfgoed Leiden en Omstreken en de Opleiding Geschiedenis van de Universiteit Leiden.

Reacties op dit verhaal kunt u sturen naar destemvanleiden@oudleiden.nl

Meer verhalen van De Stem Van Leiden vindt u in de INDEX.